Amor vincit SM

Ta wiadomość będzie do wszystkich, którzy pomagają mi finansowo. Otóż zmienił się numer mojego subkonta przy Polskim Towarzystwie Stwardnienia Rozsianego. Obecnie konto jest w banku NORDEA a numer to: 81 1440 1390 0000 0000 1569 1646   Stary numer będzie czynny do końca roku 2014, także otrzymam wszystkie fundusze (tzn z postaci leków i sprzętów do rehabilitacji), które zostały lub zostaną na ten stary numer konta przelane. Przy okazji, jeszcze raz - dziękuję Wam kochani! Dzięki Wam jestem tu gdzie jestem. I w zdrowiu, które jest dla mojej jednostki chorobowej naprawdę wyjątkowo dobre. Dziękuję wszystkim za pomoc. I pamiętajcie, liczy się każda złotówka. Otrzymuję kilkuzłotowe wpłaty i jest to dla mnie niezbitym dowodem na dobroć ludzi. Ludzi, którzy się dzielą tym, co mają. Dziękuję Wam także w imieniu moich Aniołków. Dzięki Wam mają mamę, w super kondycji z dużą energią, samodzielnie się nimi opiekującą. Dziękuję. To małe słowo, ale naprawdę stoi za nim potężny ładunek emoc

Ja już w domku. Zjednoczona z Aniołkami. Bałam się, że będą na mnie troszkę źli, że sobie pojechałam. Ale gdzie tam! Szczęśliwi i stęsknieni. A jak mamie łezki czasem w Dąbku poleciały z tęsknoty, tak moje Małe były podobno cały czas szczęśliwe. I ledwo znajdowały czas, żeby z mamą chwilkę pogadać przez telefon ;) Wyrzutów sumienia trochę miałam, ale rodzice mnie zapewniali, że zupełnie niesłusznie. Że dzieci potrzebują nie byle jakiej mamy, tylko mamy zdrowej. A niektórym zdrowie tak samo nie przychodzi. Ponad 2 tygodnie udało się wygospodarować na tę rehabilitację. Niby powinnam jechać na troszkę dłużej, żeby to miało sens, ale lepsze to niż nic. I tak moi bliscy są ze mnie dumni, że pomyślałam o swoim zdrowiu i coś zrobiłam w tym kierunku, żeby nad nim popracować. I rzeczywiście – czuję się mocniejsza. Myślę, że szczególnie mi pomógł rezonans stochastyczny (na czucie głębokie) i kriokomora (na czucie skórne, mięśnie nóg i pleców). Na konikach za to się wzmocniłam. Z resztą p

I znów nadeszła ta pora roku. Pora roku, kiedy wypełniamy PIT-y i rozliczamy swoje podatki. A ja kolejny już rok, przy tej okazji, gorąco Was proszę o pomoc. Jeśli jeszcze nie zdecydowaliście, komu pomóc za pomocą swojego 1% podatku i choć trochę mnie lubicie i chcecie się przyczynić do opóźnienia postępu mojej choroby, to proszę Was gorąco – wpiszcie w swoim rozliczeniu: KRS Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego: 0000083356 Cel szczegółowy: Agata Długokęcka.  Fundusze z 1% podatku, które zostaną dla mnie przekazane, de facto zostaną przelane przez Urząd Skarbowy na konto PTSR, a nie mi do ręki. Czyli możecie mieć pewność, że zostaną one spożytkowane w zbożnym celu – na moje lekarstwa oraz rehabilitację (PTSR będzie opłacał faktury z apteki). Zostało mi jeszcze około 10 miesięcy programu, kiedy to NFZ refunduje Gilenyę – lek, który biorę. Potem będę musiała go kupować  z własnej kieszeni. A jest to koszt 102 tys.zł rocznie. Czyli dla mnie abstrakcyjny. A lek jest niezbędn

Witam Was gorąco i jeszcze goręcej pozdrawiam z Dąbka! Tak, przyszedł czas, żeby zadbać trochę o utrzymanie mojej sprawności. Otóż w Dąbku, niedaleko Warszawy, położony jest ośrodek rehabilitacyjny dla „takich jak ja”, czyli chorych na stwardnienie rozsiane. Ośrodek pierwsza klasa, na poziomie zdecydowanie powyżej skali. Pokój mam jednoosobowy, urządzony po domowemu, z dużą łazienką. Mam osobistego rehabilitanta ruchowego oraz takiego od terapii zajęciowej. Jeżdżę na konikach, korzystam z basenu, z kriokomory (do -140 stopni!), rezonansu stochastycznego, fizykoterapii… Możliwości są jeszcze większe – z logopedą i psychologiem włącznie. Czuję się tutaj zaopiekowana pod każdym względem. Począwszy od lekarzy, przez obsługę z prawdziwego zdarzenia (i z sercem na dłoni), po wyżywienie (domowe, smakowite i do wyboru!). Towarzystwo doborowe, atmosfera rodzinna. Wiem, brzmi trochę jak z ulotki reklamowej, ale tu naprawdę tak jest. Że nawet największa maruda z lupą by musiała szukać czegoś, co

Wiecie co powiedziała Agatka? (która odwiedziła nas pierwszy raz po dłuższej przerwie i odebrała zaległy prezent świąteczny) Że Asia tak urosła, że jest już prawie taka, jak Jacek. Dopiero teraz to zauważyłam! Cóż, taka prawda :) Niedługo będą nosić te same rozmiarowo ciuszki. Aha, prezent od cioci Agatki dla dzieciaków okazał się hitem - tyle naklejek, kolorowanek i przyborów plastycznych że na początku nam wszystkim oczy chodziły w kółko, a potem jak się zabraliśmy do zabawy... Małe zapomniały nawet że czas na bajkę! :)