Metr w dół

Tak chciałam odpuścić sobie pisanie na blogu na jakiś czas, bo mam naprawdę słaby nastrój. Ale postanowiłam się pojawić. Przecież po to tu jestem. Nie tylko po to żeby pisać miłe i radosne posty, ale też pożalić się, jak jest ciężko. A czasem niestety bywa. I teraz jakoś nie mogę tego udźwignąć. Sytuacji w jakiej znalazła się nasza rodzina. I pogorszenia mojego stanu zdrowia i samopoczucia (od zeszłego niedzieli) – ciężko się ruszać i dużo rzeczy dolega naraz. Te dwie rzeczy, razem z chorobą córeczki (biegunki i wymioty, już trzeci dzień), sprawiają, że nie mam motywacji do niczego. A jeśli się coś uda zrobić – przyjemności robienia tego. Nie mam siły. Ciężko mi jest, ale też ciężko wszystkim dookoła (z różnych własnych powodów), więc też jakoś samotnie mi w tych problemach. Smutno i samotnie. Poradzę sobie pewnie. Tylko jakim kosztem, za jaką cenę… A rzeczy blisko mnie mają wyraźnie negatywny kierunek. I bardzo mało zależy ode mnie. Smutno. 

Cały czas jestem niezmiennie wdzięczna za moją kurację. Że jest ta możliwość i wszelkie z nią związane korzyści. Ale tak teraz mi się układa, że się nie układa. I nie wiem co dalej.