Amor vincit SM

Jak Wam mija przedwiośnie? O, ośmieliłam się już użyć tego słowa :) No co, słonko pięknie świeci, dni coraz dłuższe, wsadziłam z dziećmi pierwiosnki z domu do ziemi w ogrodzie... Przedwiośnie pełną gębą. Byłam z dziećmi na Pingwinach z Madagaskaru. Bajka jak bajka, głupia - niegłupia, nie mnie to oceniać. Bardziej niż na ekranie skupiałam się na Jacku i Asi. Te dzieci śmiały się całym sobą. Od koniuszków palców u stóp po sam czubek głowy. Cała istota Jacka i cała istota Asi się śmiały. Były śmiechem. Wtedy właśnie przejrzałam na oczy i dostrzegłam. Bardziej niż one ode mnie, ja się uczę od nich. Czystych emocji przeżywanych całym sobą i tylko przez chwilę. Wybaczania, po pięciu minutach. Świeżego spojrzenia na rzeczywistość, nieprzyćmionego jeszcze wiedzą. Ufności, że wszystko jest właśnie tak, ja ma być. A nade wszystko spontaniczności. Czyli po prostu bycia sobą, bez, nawet cienia myśli, że coś w nich samych (bądź też w ich zachowaniu) może być nie tak. Za to wszystko jestem moim d...

Jejku to już luty! Już kawał roku 2015 za nami, a ja nawet nie miałam okazji za dużo razy napisać "2015". Pewnie jeszcze bym się myliła na korzyść przeszłości ;) Wiecie co, dokładnie tydzień temu miałam strasznie podły nastrój. Myślałam nawet, że mam rzut i że nie ma co czekać, tylko trzeba się meldować w szpitalu. Rzadko mi się zdarza tak upaść psychicznie i poddać się swoim lękom, ale muszę Wam powiedzieć, że wtedy byłam już prawie na dnie. I co? Minął tydzień, wszystkie okoliczności zmieniły się na gorsze, (tak - w rodzinie zaraza, dzieci ledwo zipią, wszystkie pieniądze jakoś się wydały, moje zdrowie też dostało po twarzy..), ale w sercu mi błogo. Lekko na duszy. Już się niczego nie boję. Już wiem, że wszystko się dobrze ułoży. Jak to wytłumaczyć? Pewnie jakoś by się dało. Tylko po co? Och, kochani, całuję Was wszystkich z głębi mojego paradoksu! :* [edit] PS. Właśnie dzwoniła Marta. Marta mówi, że piszę na tym blogu same bzdury. "I po co to wszystko, ładne dzieci ...