Amor vincit SM

Na tegoroczne Święta, życzę Wam kochani, od serca, samych dobrych chwil. Radości w sercu. Miłości, która będzie silniejsza niż małe problemy codzienności (i nawet te większe). Wolności od wszystkich przecież „muszę”, „tak trzeba”, „bo co pomyśli on/ona”. Uważności, bo żeby docenić małe rzeczy, trzeba je najpierw zauważyć. Dziecięcej beztroski, dziecięcego zachwytu (on nigdy nie zniknął, on jest tylko uśpiony, pamiętasz jak potrafiłeś się cieszyć x lat lemu?). Cierpliwości, wyrozumiałości dla świata i przede wszystkim dla siebie (będzie lżej, serio. Dużo lżej.). W Święta podobno warto przebaczać. W tym roku zacznijmy od siebie. Jesteśmy wystarczająco dobrzy, naprawdę. Robimy wszystko najlepiej jak umiemy. Kochajmy się. O ile piękniej można świętować w miłości. Rośniemy. Rośnie świat. Wszystkiego dobrego kochani! Całuję Was świątecznie.

Witajcie kochani. To znowu ja :) Chciałam Wam podziękować. Gorąco i od serca. Dostałam z fundacji raport z 1% podatku za rok 2015, który dzięki Wam udało mi się zgromadzić na moim subkoncie. Otrzymałam od Was ponad 40 tys. zł. To mnóstwo, mnóstwo pieniędzy, co się w moim przypadku przekłada na mnóstwo lekarstw oraz zabiegów rehabilitacyjnych. Dziękuję kochani. Że mogę na Was liczyć, że nie jestem sama. Dostałam tę szansę, żeby się leczyć i ze wszystkich sił staram się jej nie zmarnować. Dobrze się czuję, panuję nad objawami. Jestem coraz bardziej samodzielna. Dzieci zdrowe, szczęśliwe i spokojne. Jestem Wam szalenie wdzięczna. God bless. Tworzymy Asia uśmiecha się już NAWET w przedszkolu Nie ma to jak podkraść zabawkę młodszemu kuzynowi

Dzień dobry kochani. Nie było mnie fakt. Nie dlatego że się źle czułam, czy coś. Nie dlatego, że nie miałam czasu. Powiem Wam, czemu. Otóż tak, rozważałam moje prowadzenie tego bloga i dojrzewała we mnie myśl, że na razie starczy. Że przerwa. Nie mogę znaleźć balansu między tym, co bym chciała Wam powiedzieć, a między tym, co „wypada”. Między „tak cię kocham, obudź się, proszę!”, a byciem „politycznie poprawną”. Na tymczasowe (bo kto wie…) do widzenia powiem Wam… Moi współtowarzysze w chorobie. Kochani. Bądźcie dla siebie dobrzy. Dbajcie o siebie. Jedzcie dobre rzeczy. Ćwiczcie. Słuchajcie swojego ciała. Uważność. Bierzcie odpowiedzialność (może nie jesteście tylko malutkimi „ofiarami losu”). Kto wie, może DA SIĘ wyleczyć sm? No na pewno się nie da, jak nie wierzycie że się da. Polecam Wam SeMplex (preparat zrobiony specjalnie dla nas, który sama biorę, ze składnikami sprzyjającymi neuro-bio-regenezie). Polecam kąpiele w sodzie. Polecam książki Loise L. Hay (może już czas w końcu...

Kochani moi… Tęskniliście, co?:) No ostatnio nie mam za dużo czasu. Chociaż czuję, jak mocno ten czas zwolnił. I jako, że tak zwolnił, i mieści się w nim dużo więcej momentów, niż mieściło się do tej pory (hmm…. ciekawe…), nie sposób powiedzieć w jednym wpisie, co się w moim życiu wydarzyło przez ostatnie 4 tygodnie. Chociaż, spróbuję, czemu nie. Wydarzyło się sporo. Byliśmy w dziećmi w Sobączu nad jeziorkiem. Bliżej natury. Bliżej siebie. Odwiedził mnie mój Ukochany. TAK, latam sobie i się zachwycam. Nawet nie wiedziałam, że się da… tak wysoko… Tak pięknie… Poprzez siebie nawzajem -   bliżej siebie. Tak się dobrze czuję w swoim ciele… Serio. Jak nigdy. Ani po, ani nawet przed diagnozą. Czuję więcej, widzę więcej. I też bardziej kocham. I jestem bardziej sobą. Spokojniejsza się też zrobiłam (tak, JA!). Oddycham spokojniej. Tętno jakby niższe. Żyję wolniej, a jednocześnie bardziej. Takie to dziwne… A zdjęcia… zdjęć przez ostatni miesiąc zrobiłam gigabajty. Nie mam...

W brzuchu ciężarnej kobiety były bliźniaki. Pierwszy zapytał się drugiego: - Wierzysz w życie po porodzie? - Jasne. Coś musi tam być. Mnie się wydaje, że my właśnie po to tu jesteśmy, żeby się przygotować na to co będzie potem. - Głupoty. Żadnego życia po porodzie nie ma. Jak by miało wyglądać? - No nie wiem, ale będzie więcej światła. Może będziemy biegać, a jeść buzią.... - No to przecież nie ma sensu! Biegać się nie da! A kto widział żeby jeść ustami! Przecież żywi nas pępowina. - No ja nie wiem, ale zobaczymy mamę a ona się będzie o nas troszczyć. - Mama? Ty wierzysz w mamę? Kto to według Ciebie w ogóle jest? - No przecież jest wszędzie wokół nas... Dzięki niej żyjemy. Bez niej by nas nie było. - Nie wierzę! Żadnej mamy jeszcze nie widziałem, czyli jej nie ma... - No jak to? Przecież jak jesteśmy cicho, możesz posłuchać jak śpiewa, albo poczuć jak głaszcze nasz świat. Wiesz, ja myślę, że prawdziwe życie zaczyna się później.

Cześć kochani. Wiecie, mam teraz taki okres… Wszystko "się" układa i to w wymarzony sposób. Marzenia się materializują. A proces twórczy… Cały czas odkrywam tajniki manifestacji. I tylko przecieram oczy ze zdumienia. Kochani, czy Wy wiecie ile od Was zależy? Czy wiecie, że każda Wasza myśl tworzy? Nie tylko to, czego sobie życzycie, co byście najbardziej chcieli. Co planujecie. Też to, czego się boicie. Im więcej uwagi poświęcimy na to, żeby dbać o jakość i kierunek naszych myśli, tym rzeczy będą nam „się” piękniej działy. Najłatwiej powiedzieć, że nie mamy wpływu. Na nasze zdrowie, na nasze relacje, na inne rzeczy. Że wszystko się nam „przytrafia”. Jestem głęboko przekonana, że wszystko, co się dzieje, stworzyliśmy sami. Wraz z osobami które pojawiają się w naszym hologramie (nigdy przez przypadek!). Zamiast szukać winnych, obserwuj. Zapytaj… czemu to mi się akurat dzieje? Czemu straciłem pracę? Czemu spotkałem tą (niekoniecznie-miłą) osobę? Czego próbuję się w ten sposób na...

Poplażowaliśmy sobie dziś. bramka prysznicowa Jest i alignment Różowa muszelka, zobacz mama

Nie będę opowiadać... Smutno. Dzieci w każdym razie zadowolone.