O spontaniczności

Znowu przeżywam małe osłabienie od paru dni. Robię mniej rzeczy i od razu jest czas na rozmyślania. Chciałabym być bardziej spontaniczna. Osoby, które nie są spontaniczne są w naszym świecie często dyskryminowane. A przynajmniej mniej lubiane niż te, które na brak spontaniczności nie narzekają. Mam wrażenie, że w naszym czasach trzeba być „cool”. Trzeba żyć sobie spontanicznie, niczym się nie przejmować, nic nie planować. Nie jestem osobą pedantyczną. Nie mam jakoś specjalnie zorganizowanej przestrzeni życiowej (powiedzmy że panuje u nas artystyczny nieład). Choroba wymusiła na mnie jednak planowanie każdego dnia, żeby dobrze rozdysponować moje skromne zasoby energetyczne. Samo to zdanie sztywno brzmi. Więc chciałabym być bardziej spontaniczna. Nie musieć sobie myśleć – „umyję włosy, czy wyjdę z dziećmi na dwór?”, tylko robić oba i cokolwiek mi się chce i cokolwiek jest wygodne. Nie planować że albo kościół albo plac zabaw. Nie myśleć o której zrobić jedzenie, bo jak nie zrobię do tego czasu to potem nie mam mowy. Takie jest życie. Z kolei to co bym chciała planować jest dla mnie niedostępne. Nie mogę zaplanować wakacji, bo nie wiem jakie psikusy po drodze zrobi mi choroba. Mogę tylko zaplanować, że będę planować po kolei, każdy dzień do wakacji. I nic na dłuższą metę nie jest przewidywalne. To wzbudza lęk, oczywiście. I jeszcze do tego planowanie, kiedy się człowiek wysika, a kiedy zrobi pranie…  Odwrócony porządek rzeczy, stanowczo.

PS. Notkę pisałam rano, teraz już mi lepiej fizycznie :) Dzieciaki przeziębione, ale szaleją sobie w nowej piaskownicy i na nowej huśtawce. Parę fotek, nie mogłam się powstrzymać ;) No i byliśmy 2 razy na placu zabaw nad morzem. Jacuś już sam wchodzi na drabinki i zjeżdża ze zjeżdżalni! Taki sukces, obok nie-sukcesów w postaci zabierania innym dzieciom zabawek, jedzenia i popychania ich :P

Największa amatorka nowej huśtawki