Czego sobie życzę u progu Nowego Roku

Jako że Nowy Rok tuż tuż, myślę sobie co bym chciała, żeby się zmieniło w nowym 2014 roku. Otóż marzy mi się zmiana podejścia ludzi, o zdrowiu konia lub dwóch, do osób niepełnosprawnych. Odkąd jestem chora mam wrażenie, że ludzie traktują mnie inaczej niż wcześniej. Patrzą na mnie przez pryzmat choroby. Najpierw patrzą na etykietkę – stwardnienie rozsiane, a dopiero później widzą człowieka. Przejawia się to nie tylko w ciągłych pytaniach o aktualny stan zdrowia i samopoczucia, ale też na przykład w pomocy. Takiej pomocy za siłę. Z założeniem, że lepiej będzie, jeśli ktoś coś zrobi za mnie. Osoba sobie myśli, że mnie wyręczy i ja wtedy będę wdzięczna i szczęśliwa. A tak naprawdę, mimo choroby, jestem w stanie samodzielnie wykonać olbrzymią większość rzeczy. Może z pominięciem niektórych sportów. Mam na to, przez większość czasu - pomijając chwile osłabienia - i zdrowie i energię. Chwała Bogu, bo choruję już trochę czasu. Drażnią mnie uogólnienia. SM – zmęczenie – trzeba pomagać. Że lepiej będzie, jak zostanę w domu i sobie odpocznę. A ktoś na przykład zrobi mi zakupy. Ja wiem, że to wszystko jest w dobrej wierze. Gdyby jeszcze tej dobrej wierze towarzyszyło zrozumienie... Bo ja 100 razy bardziej bym doceniła, gdyby ta osoba, zamiast zakupów, zaoferowała zawiezienie mnie do sklepu.  Czasem nawet mówienie o swoich potrzebach nie pomaga. Wszyscy wiedzą lepiej, co będzie dla mnie dobre. A najlepsza ze wszystkiego – bierność. Chyba nikt nie lubi nie być traktowanym poważnie. No dobra, ponarzekałam, to mogę chociaż zakończyć żartem. Co będzie jeśli przez to całe niańczenie Agaty mi spadnie poczucie własnej wartości?

PS. Niedługo jadę do Dąbka (ośrodek rehabilitacyjny), gdzie WSZYSCY mają SM, to zaznam trochę ludzkiej "równości" ;)