O myślach ciąg dalszy

Cześć kochani. Jak się czujecie? Niech to będzie ekstra dzień. 
 

Ostatnio pisałam, o tym, jak ważne jest to, co myślimy. Dziś będzie o zdrowiu. Choruję, wiecie, że choruję. Jestem przekonana, że zanim zachorowało moje ciało, zachorowała dusza. Ciało jest moim zdaniem najbardziej zewnętrzną częścią człowieka, najmniej intymną. I teraz, co zrobić, żeby poczuć się lepiej? 

Jeśli będę myśleć o sobie, jako o „osobie niepełnosprawnej”, jeśli będę myśleć o swoich objawach (myśleć lub opowiadać ludziom czy to w celu wyżalenia się, czy też zdobycia współczucia z ich strony), nasilam te objawy. Jeśli myślę o swoich ograniczeniach „dodaję” im racji bytu. Potwierdzam, że są, że „tak już jest”. Ale ja nie chcę, żeby tak było. Ja chcę się czuć dobrze. Dlatego skupiam się na dobrych rzeczach. Doceniam swoje sukcesy. Sukcesy w ćwiczeniach, sukcesy w odżywianiu się. Sukcesy w coraz lepszym rozumieniu siebie i w konsekwencji też rozumieniu swojego ciała. 

Rozmawiam ze sobą w lustrze. Szczególnie, jak mi ciężko. Mówię sobie „kocham cię, kocham cię właśnie teraz, kocham cię właśnie taką jaka jesteś. Wszystko dzieje się dla twojego najwyższego dobra, nawet jeśli jeszcze nie rozumiesz, jakie to będzie dobro”. 

Nie chodzi o to, żeby zaprzeczać swoim uczuciom i „uśmiechać się na siłę”. Chodzi o to, żeby być ze sobą szczerym, przyjąć dane uczucie do świadomości, jako moja prawda tu i teraz. Ale nie znaczy to, że możemy pozwolić temu uczuciu (ciało emocjonalne) sterować naszym ciałem mentalnym (myślami). Przyjmijmy fakt, czuję się teraz średnio dobrze, to jest moja prawda tu i teraz. Patrzę na nią, obserwuję. Nie poddaję się jej. I chcę się poczuć lepiej. Wiem nawet, że jest to możliwe. Więc pytam, co mogę zrobić tu i teraz, żeby się lepiej poczuć? 

Moja odpowiedź to zwykle, bądź dla siebie dobra i nie rób dramatu z małej rzeczy. Przykładowo pojawił się nowy objaw. Mogę pomyśleć „o nie, NIGDY mi to już nie minie, SM po prostu TAKIE JEST, będę się z tym musiała użerać do końca życia”. Nie myślę tak;) Tylko pokazuję Ci, jak łatwo można wyolbrzymić małą rzecz, która mogłaby nam troszkę zaszkodzić (albo wcale), tak – żeby zaszkodziła nam bardzo mocno. To, co myślimy, ma moc twórczą. Zróbmy z tego, coś dobrego. Zacznij od małych rzeczy, za którymi nie stoi jakiś wielki ładunek emocjonalny. Na przykład zielone światła na drodze do celu. Nie wierz mi, sam się przekonaj. Pomyśl o tym, co dobrego Ci się przytrafi. Niech to będzie mała rzecz. I zobaczysz :) Myślę, że nie będziesz żałować.

Kocham Was bardzo <3  (A dziś pieczemy z dziećmi bezglutenowe kruche ciasteczka bez cukru. Debiutowo;) 

A tak a propos DZIŚ... :) Myśl Eryka: