Znowu refleksyjnie. Nic na to nie poradzę ;)

Coraz mocniej zdaję sobie sprawę, że dzięki moim dzieciom staję się lepszym człowiekiem. Że odkrywam w sobie naprawdę niezmierzone pokłady pomysłowości. Cierpliwości. I przede wszystkim miłości. Brzmi jak totalny banał, ale ja naprawdę rozwijam się, dzięki moim maluchom. I tak patrzę sobie, jak mogłam się martwić i przejmować różnymi małymi rzeczami. Jak mogłam rozpaczać, że nieuleczalna choroba, że kłopoty finansowe, że zepsuty kaloryfer. Jak mogłam pozwolić moim oczom tak ślizgać się po powierzchni. Jak tu taka głębia. Bycia razem, poznawania świata. Nowych radości, błyskotliwych (a jakże) tekstów, nowych umiejętności. Pokonywania moich własnych słabości. W celu, który mogę z czystym sumieniem nazwać celem wyższym. I tym celem nie jest już dla mnie wychowanie dzieci na dobrych i szczęśliwych ludzi. Tym celem jest po prostu ofiarowanie im dobrego i szczęśliwego dzieciństwa.