Jest jak jest

Witajcie. Dziękuję za mejle pełne wsparcia. Powiem szczerze, trudno mi teraz pomóc, ale Wasze słowa przyniosły mi troszkę ulgi. O samym wydarzeniu opowiadać na razie nie będę, bo po pierwsze nie wiem jak, po drugie (tak podobno jest) trochę mi wstyd. Bo znalazłam się w roli, w której nigdy nie sądziłam, że będę. Jeszcze się nie pozbierałam, ale mam olbrzymią motywację do odbudowania mojego życia. Łamać się nie łamię, jestem silna dla dzieciaków. Radzę sobie, myślę, najlepiej jak potrafię. Dzieci przez ostatnie kilka dni – aniołki, grzeczne i czułe nawet dla siebie nawzajem (!) ;) I myślę sobie, że mam dobre życie. Kochającą rodzinę, wspaniałe i zdrowe dzieci, cudownych przyjaciół. Lek, który mi pomaga (to dzięki Wam). Absolutnie nie mam co narzekać. Trzeba tylko dziękować Bogu, że jest jak jest.