Amor vincit SM

Znowu tu jestem. W miejscu, gdzie czuję, że już nie chcę tutaj nic, że już mi wystarczy. Ale tym razem to ostatni raz. Nie buntuję się. Widzę większy obrazek. Ale choćbym go sobie powiesiła na ścianie, nie poczuję się lepiej. Mogę sobie go nawet powiesić między przysadką mózgową, a czubkiem głowy i DALEJ nie czuję się lepiej. Niezależnie, jak się czuję, TAK, zrobię, co mam zrobić. Przejdę przez to, choć tak bardzo nie chcę. Choć tak bardzo chcę do domu (och, biedna ja). Zrobię, co obiecałam. For the highest good of all life everywhere. Dotrzymam słowa. Dam radę, bo to wszystko jest tymczasowe i wiem, że w końcu się skończy. I nawet nie muszę robić procesu dezintergacja --> integracja na wyższym poziomie (no to już było!). Dam radę i tak.  Ale tym razem… teraz... Teraz, już nie oczekuję nic. Nie spodziewam się niczego i na nic nie mam nadziei. Będę karna, będę dobra, będę słuchać (O tak, ja słucham. Słucham cały czas. I nawet jestem słyszana. I rozumiana. I kochana.), bę...

Wczoraj miałam siedzieć na tyłku, odpoczywać, ogarniać dom i ćwiczyć angielski na skypie. A co wyszło? Najpierw jeżdżenie z Anką i Michasiem za prezentem dla Jacka. Potem Alfa, lody, zakupy. W domu budowanie rzeczy marki lego (zupełnie jak nie lego, „bionicle” coś tam), które najchętniej bym rozwaliła o ścianę. Potem zakupy jedzeniowe. A na koniec, zamiast się zająć super ciekawymi rzeczami z astro-fizyki, którymi chciałam się zająć, byłam zmuszona walczyć z moim technologicznym analfabetyzmem i studiować instrukcję obsługi jednego sprzętu, ech…   No i tyle było z tego dnia. A dziś? Dziś, wobec tego, muszę wszystko co dziś, wszystko, co wczoraj i wszystko, co niby miałam już we wtorek. Czyli nie pojadę sobie na basen, no nie ma szans. Na gapienie się w niebo pod moim oknem w dachu i szukanie bezcennej space behind the words raczej też… Ale już zaraz weekend. Już prawie. Dzieci do taty. A ja zwolnię moją time-wave. I odetchnę se w końcu… Muszę się trochę wyciszyć, żeby podjąć do...

Oddam mojego Brueghel’a. Wojna postu z karnawałem. Foto-obraz 140x100 na drewnianej ramie. Nie bić się proszę :) Wygląda tak: Haha, ja wiem :) W sumie zszedł ze ściany już jakiś czas temu, ale leży i się kurzy, więc może komuś…Jak coś, maila, pliz. sm.resist@gmail.com Dziś tyle. Bo ciężko mi się… myśli. A Wam na dziś… lekkości! :)

“When you’re trying to motivate yourself, appreciate the fact that you’re even thinking about making a change”. Alice Domar Jakie mądre, prawda? :) Dziś będzie ciekawy dzień. Pierwsze urodziny mojego syna w gronie rówieśników. Chciałabym wyjść z tego żywa i może nawet przytomna (nie ma to jak wygórowane wymagania;) Chciałabym też to uwiecznić. Jeszcze bym chciała, żeby wszyscy byli zadowoleni. I żeby Asia nie była zazdrosna (już rano pytała „a moje urodziny?”) A z czego się cieszę? Że dzieciątko się cieszy. Że przyjedzie tort. I dziadek. Że nasze jagódki pierwszy raz zakwitły. Że coraz bardziej czuję, że tak naprawdę nie muszę się nigdzie spieszyć. Z tego cieszę się najbardziej. Oddycham. Siedzę sobie w szlafroku, moich okularach. Piję czarną herbatę, co ładnie pachnie. Jagodami i wanilią.   Ktoś za oknem pięknie śpiewa. Niebo bezchmurne uśmiecha się do mnie. Budzik zadzwoni dopiero za jakąś godzinę (Asia wychodząc z domu kazała „odpoczywać”), ale jakoś mi tu nie brakuj...

Zrobiłam wczoraj coś głupiego. Nawet nie wiedziałam, co zrobiłam, a czułam się tak podle. Jak daleko w tym absurdzie muszę się jeszcze posunąć, żeby w końcu zobaczyć absurd? Skoro nie widzę, to skąd wiem, że absurd? Powiedzmy, najgorsza możliwość. Tak, zrobiłam coś głupiego. Dobra. I co teraz? Teraz przypominam sobie, że osobą, która mnie najsurowiej ocenia, jestem ja sama. Taak, co dalej? Dalej patrzę, czy to ma sens, czy prowadzi mnie do czegoś dobrego… Czy czuję się lepiej, działam skuteczniej, uczę się czegoś? Dobra, ale każde pytanie jest mocno retoryczne, bo WIDZĘ. Może widzę i nic mi z tego? Puściłam ironię, już się nawet z siebie nie śmieję. Ciężko jest się nie śmiać, skoro KAŻDEMU daję „benefit of a doubt”, a samej sobie nie potrafię. Chwila bezbronności, garda ironii w dół. I nie wiem. Po prostu. Albo gorzej. Wiem, ale nie potrafię. Widzę absurd. Ok, co bym powiedziała komuś… Cokolwiek bym nie powiedziała, nie pomogłabym nic. Bo nie możesz komuś dać, czego sam nie m...

Chciałam wczoraj coś zrobić. Coś headfirst fearless (tak, JA:). A kosmos na to: haha. Ale – dobry początek. Przynajmniej już widzę, co zrobić warto (dobra, widziałam już wcześniej, ale zostało mi to przypomniane na zasadzie „patrz tu!”). I nawet, jeśli teraz moje „jak”, było zupełnie nietrafione… Będzie czas, to znajdę odpowiednie „jak” (Na przykład… mimochodem… i nikt nic nie zauważy... jak mi dusza drży...) Wraz z postępem ewolucji, wraz z rozwojem, nieuchronnie postępuje też poziom odpowiedzialności. Więc, zamiast płakać, mogę powiedzieć „dziękuję, Wszechświecie kochany, że dostałam jeszcze trochę wolnego” :) Zanim się zacznie, tak na serio. Dobrze, że nie jestem sama. I ktoś TAM jeszcze za mnie pamięta. Doceniam. Nawet, jak czasem przeklinam kosmiczną ironię. Wiem, że to z miłości. Wiem. I mimo tej całej amnezji i pogubienia mogę się czuć bezpiecznie. Bo… wiesz, że ktoś nam nami czuwa… Wiesz, prawda? Nawet, jak nie wiesz, nawet jak zaprzeczasz/nie wierzysz… To i tak nie zmienia...

Przyszła mi do głowy ta piosenka dziś. Bo... moje dzieci raczej unikają innych dzieci. A ja? Ja raczej unikam innych dorosłych. Ktoś mnie próbuje do czegoś zmusić. Nie lubię, jak się mnie do czegoś zmusza. Michał chce mnie zmusić, żebym zaczęła coś robić. W sensie, ćwiczenia czegoś. A ja dalej swoje, że rehabilitacja jest mocno przereklamowana. I że tak naprawdę najlepiej się czuję, jak nie robię zupełnie nic. Zwykle ludzie nie mają pojęcia o zarządzaniu energią. Czego wymaga. Jeśli jest wymagane. Powiedziałam, że w takim razie może mnie nauczyć stać na głowie :) Co z moim błędnikiem jest raczej mało prawdopodobne, żeby to delikatnie ująć. A może? Może czas zacząć pracować nad sobą też na poziomie CIAŁA? Coś więcej niż moja „self-guided yoga”, moje srt, moje medytacje (note to self: ha, robię coś!) ? Haha, to będzie mocno zabawne, jak się zdecyduję ;) A kto wie, może się zdecyduję, w końcu PO COŚ Michał się w tym moim „hologramie” pojawił…  Całuję Was kochan...

Znalazłam Piosenkę wczoraj. Czasem tak mam, czasem znajduję Piosenkę. Pokazałabym Wam, bo jest... ale przecież, nie wiecie, na jaką inną Piosenkę TA jest odpowiedzią... W każdym razie. Cieszę się że pianino zostało :) (tak słoneczko, możesz być "przecież tylko szczera" ile tylko chcesz, haha, kocham) Dziś Dzień Ziemi. Dziś pamiętam bardziej. Dziś doceniam bardziej. Staram się zawsze. Ale dziś... Dziś specjalne dziękuję dla CIEBIE. I Piotrusia małego urodziny. Jedziemy do niego popołudniu. Na „placu zabaw” będzie miał, haha. Jacek też. Jacek we wtorek. Już się nie może doczekać. Niech żyją Place Zabaw. Nie przygotuję zupełnie nic I nie umyję ani jednego talerza :) Ale będzie potem… w maju… wersja nr 2 urodzin Jacka, czyli „grill dla rodziny”. No wiem… ale… czego się nie robi :) I urodziny Kanta :) Dziś. okularki pinhole, ciekawa rzecz Podobno kradzione...

Kocham lustra. I wyobraźcie sobie, nie jestem przy tym aż tak próżną osobą, jakby ktoś mógł pomyśleć. Co robi lustro? Lustro odbija, co widzi. Lustro nie ocenia. Nie ma uprzedzeń. Nie ma nawet preferencji. Każdy widzi w nim coś innego. Każdy widzi w nim siebie. A to przecież to samo lustro. Jestem lustrem. Ty też. Może… warto byłoby… starać się chociaż… żeby być takim… lustrem z przymierzalni. Co to jest wrażliwe na ludzkie kompleksy. Wyrozumiałe. Które oświetleniem… I trochę też fizyką… Sprawia że czujemy się piękni. (W końcu chcą nam sprzedać tą sukienkę. Chcą bardzo.) Świat byłby lepszy, jakbyśmy wszyscy nauczyli się podstaw delikatności. Czereśnia zaczęła kwitnąć, hihi. Pszczoły do nas wrócą. Dzieci się ucieszą ;) I jabłonka się powoli budzi. Nie tylko ona. Asia dostrzeże każdą nową stokrotkę, każdego mlecza. Czeka na dmuchawce. Wczoraj z jednej strony domu naprawiali domofon… Z drugiej wozili cement… I ten niekończący się remont ulicy… Ledwo słyszałam własne myśli. Cały czas k...

To nie jest notka, tak dokładnie, o tym, co mi pomaga (Wiem, powiedziałam, że napiszę i napiszę. Niedługo. Póki co mam takie mdłości od antybiotyku, że o chemii nie chcę nawet myśleć.) Ale prawie. To jest notka o jednej z rzeczy, która mi pomaga. I piszę o tym, nie dlatego, że lubię reklamować rzeczy. Bo nie chodzi ani o rzecz, ani reklamę. Piszę dlatego, że może pomoże komuś z Was (wieeem, że Gdańsk jest mi najbardziej wierny, pozdrawiam!). Jest Osoba. Ma na imię Michał. Jest masażystą i rehabilitantem. Zacznę po swojemu, czyli od tego, co jest najważniejsze dla mnie. Jest dobry. Skromny. Jest też całkiem utalentowany. Wrażliwy. Dotrze do tego, czego potrzebujesz, zanim sam będziesz o tym wiedział. Rozumie ciało. Jak działa. Ma otwartą głowę, czerpie z różnych miejsc. I ma swoje własne wnioski. Zadaje pytania o wpływ mięśniowo-powięziowej równowagi na mózg, na SM. Dlaczego? Dlatego, bo ja jestem i przyszłam do niego. Bo ja mam SM. To właśnie nazywam byciem dobrą osobą. Dobrą, zaangażo...

Obudziłam się. Trochę przedwcześnie. Ok, mocno przedwcześnie. Chciałam jeszcze zasnąć. Się nie udało. Leżałam więc, medytowałam sobie o rzeczach. W końcu chciałam już wstać. I poczułam zapach kwiatów. Białych. Ale nie do zidentyfikowana. I zapach powietrza jakby po deszczu. Że jednak udało mi się zasnąć? Haha, właśnie że nie. Nie wtedy. Skąd wiem, że białe? Właśnie. Skąd… Jakbyśmy przyjęli, że węch to rodzaj słuchu… Czy można usłyszeć obraz? Wiecie o synestezji? Jak to można zobaczyć dźwięki. Są ludzie, którzy widzą muzykę. Są nawet tacy, którzy potrafią namalować, to co widzą. Niezwykłe, co? Ale nie wiedziałam, że można usłyszeć obraz. Niby nie wiedziałam, a przecież to to samo. Lubię te moje małe „aha” momenty… Wczoraj… nawet nie zdążyliśmy wyjść do ogrodu i już się zrobił wieczór. Jacek tworzył swoje rzeczy. Rozbudowywał, wymyślał, kombinował. To poskakał na trampolinie, to pociął nożyczkami baloniki i wstążeczki (będą nowe, przecież ZARAZ urodziny). To zrobił „laurkę” z tego ...

Pamiętacie, mówiłam Wam kiedyś, jak to „walczę” z hydro-akustyczną teorią… Wróciła do mnie wczoraj :) Z nowym poziomem. Bazy nie rozumiem dalej. Ale jakoś powoli hmm… może czasem warto spróbować „od końca”? :] Może wtedy się dojdzie do początku... Może. Wiem, że najlepiej od początku i od końca jednocześnie. Tylko że, TU jeszcze nie doszłam. Świadomie jeszcze nic podobnego nie dokonałam. (Nieświadome łączenie kropek to inna sprawa…) Jadę na masaż. A potem sadzimy fasolki, siejemy maciejkę i groszek pachnący… I może ponegocjuję szansę dla mojego orzecha… Właśnie, pokażę Wam orzech. To to „martwe” drzewo w tle… Posadził je mój pradziadek tuż po wojnie. „Do ścięcia”. Ulubione drzewo Asi. Moje ulubione drzewo. Ciekawe, jaki to będzie dzień… 

Jestem :) Wiosna. Żegnajcie długie spodnie! Do zobaczenia w październiku. Cześć moje sukienki, tęskniłam. Właśnie zaczyna się miesiąc społecznego potępienia mojego chodzenia z „gołymi nogami” jak jest „przecież jeszcze tak zimno”. A to słońce jest „takie zdradliwe”. Uśmiechania się i mówienia „no właśnie, co mi strzeliło do głowy!” Kiedyś tak bardzo chciałam się dostosować do społeczeństwa. Tak bardzo chciałam należeć. Potem… Potem doszłam do wniosku, że po pierwsze – wcale nie muszę. Mogę WSZYSTKO obok. A po drugie – że jak nie znajdę w sobie – nie znajdę w ogóle. Niezależnie czego szukam. Aktywistom, co to chcą „zmieniać świat” bo „tak przecież nie może być!”, z którymi mocno empatyzuję, bo sama mam swoistego „wewnętrznego aktywistę”, który mnie czasem popycha do różnych rzeczy, powiem – „What if the broken thing isn’t fixable by you? Wouldn’t be more useful to learn how to work around the broken thing rather than to be trying to fix it?” Herbatkę dostałam moją ulubioną. ...

Miałam straszny sen. Po prostu straszny. Dawno nie obudziłam się z takim poczuciem ulgi. Chciałam Wam dziś coś powiedzieć. Powiem… Powiem… tylko się trochę otrząsnę. Powiem potem. Niedługo. Kochani… miejcie dobry dzień!

Cześć kochani :) Już napisałam jęczącą notkę, jak to sobie „zepsułam” komputer, aż mnie olśniło. I naprawiłam. Jeeej. Już napisałam o moim orzechu, utylitaryzmie i Asi. Aż mnie olśniło – za miesiąc. Za miesiąc po prostu zobaczę. Już napisałam o koncepcji czasu. Percepcji, fizyce. Ale nie byłam pewna. Nie znalazłam badania. Nie chciałam. Więc wychodzi na to, że dziś powiem Wam tylko – (tu chciałam Wata zacytować, ale TEŻ nie:). Się waham. No sama nie wiem... Ale tak naprawdę, to dla mnie to duża rzecz. Dobry znak. Coś jakbym dorastała. Bo zwykle wiem. Wiem, ale nie potrafię. Wiem, ale nie chcę. Wiem, ale się boję. Teraz nie wiem. Po prostu. Pomyślę trochę, gdzie jestem, docenię chwilę. I napiszę to pytanie, tylko w innym pliku. I się dowiem, no. Dowiem się, co bym tak naprawdę chciała. Żebym WTEDY mogła to poddać. Świadomie poddać. Ku najwyższemu dobru wszystkich. Wolną wolę, porządkowi kosmosu. Z szacunkiem. Z miłością. Tak jak miałam to zrobić. Albo… nie napiszę wc...

Aaaa, jadę na komisję!!! Proszę ładnie trzymać kciuki! Radzili mi wszyscy „musisz grać”, „musisz wziąć kule/wózek”, „ci ludzie nie mają poczucia humoru”. Ale ja wiem, że wcale bym nie doceniała mojej wolności, jakby TO miała być jej cena. Nie jestem taka zdesperowana. Żeby zrobić złą rzecz. Tak świadomie i bezczelnie. Aczkolwiek wolność kocham i szanuję. Swoją drogą… nie sądzę, żebym miała ją stracić. Ufam. Zrobiłam sobie listę objawów. Jak dobrze, że musiałam to zrobić. Że nie mam tego w łatwiej dostępnym poznawczo miejscu, na przykład na końcu języka, czy czubku głowy. W sumie… czego ja się właściwie boję… jak trudne może być spotkanie z osobą, która uważa, że moje SM to nie moja wina? Że ja tutaj jestem ofiarą…  Miłego dnia kochani!

Idealna rodzina. Kochająca bezwarunkowo. Zapewniająca poczucie bezpieczeństwa, bycia kochanym, zaopiekowanym. To wcale nie jest taka oczywista rzecz. Jak masz – doceń. Tak się zastanawiam. Skoro byłam wychowana w TAKIEJ rodzinie, otoczona miłością, bezpieczna. Gdzie każda moja potrzeba była spełniana, zanim się jeszcze pojawiła… Gdzie nawet nie przyszłoby mi do głowy, że to nie jest oczywiste, że ktoś inny może mieć inaczej... Skąd wobec tego wzięły się moje problemy z miłością własną, z akceptowaniem pomocy itp? Przecież powinnam wyrosnąć na „zepsutą” i pewną siebie osobę… Może nasze problemy nie biorą się tylko z okoliczności w jakich przyszło nam żyć? Z dramatów jakie funduje nam świat naszych czasów? Może nasze traumy leżą głębiej? Może lecząc przeszłość, chociażby analizując ją do bólu i „przeżywając” jeszcze raz… bądź też używając bardziej zaawansowanych technik „leczenia głowy”…   ślizgamy się tylko po powierzchni? Nie mam cudownej recepty. Nie mam nawet teorii. Ale myśl...

Prawie zapomniałam. Co dziś za dzień... 13 kwietnia. Oto świat bez śmierci, świat śmierci bez mordu świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu świat głosu bez ciała i ciała bez Boga świat Boga bez imienia, imienia bez losu

Coś dla fanów nowinek, ozanimod. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26879276 http://www.news-medical.net/news/20160217/3819/Polish.aspx   Sama chętnie odstawiłabym gilenyę. Immunosupresję do poziomu hiv-owca w stadium aids i masę antybiotykowych cukierków. Ale, coś mi się wydaje, że to by było zwykłe „siekierkę na kijek”. Poczekajmy na plasterki. A jak już jestem przy tym, no, naszym… Miałam szansę wziąć udział w badaniu komórek macierzystych http://strategmed.tregs.gumed.edu.pl/?page_id=557 Wiem, komórki macierzyste = PRZYSZŁOŚĆ. Ale nie poszłam w tę stronę. W każdym razie, może kogoś zainteresuje. Wydaje się dobra rzecz, jak nie masz szansy na gilenyę/tysabri, czy tym podobne. Bo, oczywiście, jak w każdym badaniu, terapii łączyć nie można. Całuję Was kochani!

Jak zapisać zapach? Tak bym chciała umieć zapisać zapach… Nie tylko w pamięci komórkowej... Na przykład ten z drugiego zdjęcia. I nie czekać potem znowu na niego CAŁY rok… Co by było, gdyby świat był tylko hologramem? Wiedza o tym na pewno pomagałaby nam sobie w nim radzić. Perspektywa…jeśli potrafi się z niej skorzystać. Czy by wystarczyła? Pewnie, że nie. Można opowiedzieć piękną historię, można opowiedzieć słaby dowcip. Można wnieść radość w hologram, swój i innych, a można sprawić, że stanie się on drogą przez mękę. Do tego stopnia, że już nie będzie miało znaczenia, że „to tylko hologram”. To nie miała być żadna głęboka myśl, nie starałam się, żeby była. Tylko „Dzień dobry, zapraszam cię do mojego świata. Zapraszam delikatnie, powoli. Tak naprawdę zapraszam już od jakiegoś czasu. Tempo się nie zmienia, tylko częstotliwość. I to tylko trochę. Dobrze że jesteś.” PS. Haha, powiedziałam że nie uwierzę w 500+, dopóki nie zobaczę na własne oczy. No i nie dałam r...

I to nie był mój pomysł, serio (och no, genów się nie wypieram;) Ani projekt… Jacek ma ostatnio „fazę symetrii”. Jak coś nie jest symetryczne… cierpi… Potrafi się rozpłakać, jak zabraknie jednego klocka lego, który byłby taki sam jak ten drugi, bo nie ma „do pary” i budowla jest nieładna… Także kamyki najpierw zostały podzielone i wszystkie nie-do-pary odpadły z zabawy. Nie krytykuję, nie oceniam, zobaczy sam, jak będzie czas. Też miałam swoje ocd w dzieciństwie. I walka z nim kosztowała mnie moje połączenie z Bogiem (które dopiero teraz kawałek po kawałku odzyskuję). I zapomniałam. Także mądrzyć o tym nie będę się na pewno. Wzorki dzieci: kwiatek-ślimak. No wygląda jak słoneczko, wygląda… :)   Wzorki mamy:

Jeśli jesteś z Trójmiasta lub okolic i jesteś zainteresowany/-na terapią rezonansem stochastycznym (srt) – maila, pliz. Kiedyś jeździłam na to specjalnie przez pół Polski do Dąbka, teraz mam u siebie, więc nie będę taka i podzielę się, jak coś. Krio mamy w Sopocie, więc Dąbek póki co mogę sobie darować :] Buźki!

Czytałam sobie Herberta… Chciałam Wam coś zacytować… ale on tak bezczelnie, tak dosłownie. Czułabym się zupełnie naga… Czemu słowa „naga” zwykle odnosi się do fizyczności? Przecież ciało to najbardziej zewnętrzna warstwa NAS. Najmniej intymna. To co robię tutaj jest dużo bardziej intymne. Więc stąpam ostrożnie. Wśród Was. tort dla mamy Tak wyglądam jak się boję. (Naprawiam swój błędnik.)

150kg piasku z punktu A do punktu B (punkt A będący naszą furtką, punkt B – piaskownicą dzieci, ze schodami po drodze). W 6 ratach.. (rat byłoby więcej, ale ciężko przetransportować PÓŁ worka piasku….) No, wiem :P Miałam taczkę, opona pękła. Misja była więc mocno zabawna (no nie udźwignę takiego worka, nie ma co ściemniać:), kreatywna i co najważniejsze, zakończona sukcesem. „Teraz znów słyszę jeden tylko głos jeden głos jeden głos jedno słowo które woła mnie. Dokąd?” Aleksander Wat A ode mnie… Nikt cię nie ocenia, oprócz ciebie samego/samej. A jeśli ocenia, to jest jego problem, nie twój, serio. Więc jakbyśmy tak spróbowali spojrzeć na siebie uczciwie. Bo co się stanie, jak przyznasz przed SOBĄ, jaka jest prawda? Jaka jest najgorsza rzecz jaka może się stać? No jaka? Wtedy tak naprawdę zobaczysz, że rzeczywiście osobą, która cię oceniała jesteś ty. I wtedy można to odwrócić. Spojrzeć z zewnątrz, wzbudzić empatię. A potem poczuć. Jesteś w porządku. Zupełnie w porządku. Moj...

Tyle rzeczy się ze mną dzieje.. A ja nic nie wiem, nic nie rozumiem. Nie wiem czemu ufać, czemu nie ufać. Nie wiem, gdzie mnie to zaprowadzi. Drogi/procesu też nie rozumiem. Każda osoba którą bym zapytała, powiedziałaby, że zrobiłam dobrze. Że współ-tworzenie. Że dobra intencja. Dobra osoba. Że doświadczenia innych. No może jedna powiedziałaby, że źle, ale mogąc zapytać - zapomniałam zapytać. Znak, że mam zaufać? Że zrobiłam dobrze? Że proces jest dobry, że czyszczę złe rzeczy i zmierzam ku nowemu... właśnie… ku czemu… Aaa, testy z zaufania… uwielbiam. No wolę testy z zaufania, niż z konfrontowania się z moją naiwnością. Zdecydowanie wolę. Ok, znalazłam pozytyw ;) To mogę iść i zaczynać dzień. Dzięki że słuchacie mnie, kochani moi, dzięki!  pozostań ufna, lecz ostrożna

Ciepło się zrobiło. I natychmiast mój mózg zapomniał, jak się chodzi, no… Czy noga? Nie, mózg. A lato ma być wyjątkowo upalne. Ekstra. Co jeszcze? Co jeszcze powiem, w te piękne pierwsze dni wiosny? Co słonko tak ładnie świeci, ludzie się kochają i w ogóle aż CHCE SIĘ ŻYĆ. No co? Oko :) Śmieję się przez łzy. Ale serio. Ech, no... Dwie rzeczy – ciepło to raz, a dwa że przestałam, na małą chwilę, CAŁY CZAS (coś) JEŚĆ, bo myślałam, że tak będzie zdrowiej. Okazuje się, że nie dla mnie. Wystarczył jeden dzień od rana do 18-tej (czy 17-tej…) na 1 jabłku i dwóch bananach i mój organizm powiedział „o nie, nie ze mną te numery”. Nie wiem, czy Wam kiedyś mówiłam, ale pewnie tak, ilość kalorii, które sobie „dostarczam” podważyłaby wszelkie teorie, które mają dietetycy w zapotrzebowaniu ludzi. Powinnam co najmniej ważyć 100 kilo i mieć wszelkie choroby towarzyszące otyłości. Szczególnie przy ilości ruchu, hmmm… charakterystycznej dla osoby z SM. (Aaa!! Właśnie COŚ zrozumiałam o moim „energetycznym...

Cześć kochani. Znalazłam osobę. Osobę, która potencjalnie może mi pomóc. Widać dodarłam już do etapu, kiedy mogę coś od kogoś wziąć i jeszcze się z tego cieszę ;) no guilt trips. Czuję taki pokój... Jakbym… straciła motywację do wszystkich gier… Może to wcale nie jest konieczność… A zaraz jadę na masaż. Prawda, że dbam o siebie? Wiosna. Miałam też postanowienie związane z dietą. Miało się zacząć od jednego dnia płynnej diety w tygodniu. Miało to być wczoraj. Ale obudziłam się ze zwiastunem ataku epileptycznego, więc przełożyłam to na dziś. Dziś jest lepiej, elektrycznego „wyładowania” nie miałam, może mogę tę energię wykorzystać jakoś produktywniej, zobaczymy.  Co jeszcze? Złocień pięknie nam zakwitł. Nie robiłam zdjęć. W ogóle od dobrych paru dni nie miałam aparatu w ręku. Ale już zaczynam żałować, że go nie ma, jak go nie ma, przy różnych okazjach, także dobra wróżba :)  Całuję Was kochani! Niech to będzie dobry dzień.

Wiecie… miałam wczoraj smutny dzień. Część mnie chciałaby chyba już się poddać. Nie wiem, czy dam radę dotrzymać słowa. Dałam je wiedząc, że potem o tym zapomnę. Wiedziałam. Byłam świadoma. Ale jakoś… wcale mi to nie pomaga. Buntuję się znowu. Na ten temat po raz pierwszy. Zawsze było dla mnie takie naturalne, że jestem sama. W świecie, który mnie nie rozumie. Myślę, że jak na realia tego świata i tak poradziłam sobie całkiem nieźle. Ale… czy to sukces? Czy to naprawdę jest sukces, tak się „dostosować”? Ile z siebie straciłam w tym procesie? I po co! Dla jakiego celu. Dla celu, w którym tu przyszłam, ok. Bo kiedyś sobie pomyślałam, że fajnie będzie zrobić coś dobrego. Tylko jakim kosztem. I to z przykazaniem, weź, przy tym wszystkim, się naucz kochać siebie. Tym razem. W końcu. Pewnie zrobię co trzeba. Pewnie nauczę się, czego mam się nauczyć. Ale tym razem wyciągnę wnioski. Bo ja już nie chcę więcej, już mi wystarczy.    Jakie słowo ma najwyższą wibrację? Mił...

Cześć kochani. Wszyscy wiemy, że marzenia się spełniają. Że to, czego najbardziej chcemy,   prędzej, czy później się spełnia. Wiem, to jest piękne. Ale dziś chciałam Wam powiedzieć o drugiej stronie tego medalu. Co jeśli się czegoś boimy? Tak, mechanizm jest dokładnie ten sam. To, czego się najbardziej boimy, ma największą szansę zamanifestować się w naszym życiu. Nie boimy się czegoś dlatego, że coś się wydarzy (tego nie wiemy, tacy mądrzy nie jesteśmy). Jest dokładnie odwrotnie, to się może wydarzyć PONIEWAŻ się tego boimy. Ponieważ myśląc o tym, tworzymy to. Bo, kto wie, może nasze myśli to rzeczy? Może myślenie, jest tak naprawdę procesem twórczym, nad którym częściowo straciliśmy kontrolę? Może możemy się starać ją odzyskać, będąc trochę uważniejszym wobec swoich myśli? A jeśli już zaczniemy obserwować swoje myśli… warto sobie zadać pytanie… czy ta myśl na pewno mi służy? Co tworzę w tej chwili? Czy na pewno chcę to tworzyć? Chciałam Wam opisać przykład z mojej książki doświad...